Staatssecretaris Klijnsma probeert de wettelijke regeling voor de gemeentelijke schuldhulpverlening ‘enkele maanden’ eerder in te voeren dan de aanvankelijk genoemde invoeringsdatum 1 juli 2010. De Kamer is overwegend positief over de voorstellen, dus ik verwacht dat dat wel gaat lukken.

Tenzij het moratorium een struikelblok wordt. Kamerleden willen dat er namelijk graag in hebben. En de VNG ook. Klijnsma wil het moratorium nu nog niet opnemen in de wet, omdat dit tot vertraging zou leiden. Ze geeft aan zorgvuldig de (juridische) haken en ogen te willen onderzoeken.

Het brede moratorium heeft zeer aantrekkelijke kanten. Door te verlangen dat schuldeisers tijdelijk hun incassomaatregelen staken, creëer je een afkoelingsperiode waarin je zorgvuldig de problemen in kaart kunt brengen en een oplossing kunt bedenken. Ik vraag me echter af of alle partijen zich voldoende hebben verdiept in de nadelen van het moratorium.

Het inperken van eigendomsrechten van schuldeisers is een heel zwaar middel. Vooral als het niet eens zeker is dat het tot meer geslaagde schuldregelingen leidt. De rechter zal het instellen van het moratorium alleen overwegen als hij een goed beeld heeft van de situatie. Een dossier met alle argumenten en feiten moet door de schuldhulpverlener in een paar dagen tijd worden gemaakt, en soms wordt verlangd dat de schuldhulpverlener de schuldenaar begeleidt naar de rechtbank. Dat kost veel tijd en dus geld. Ook het beroep op de rechtbank neemt enorm toe. Om 55.000 klanten per jaar te kunnen behappen heb je meer dan honderd nieuwe rechters nodig.

De wet biedt al de nodige bescherming om over een inkomen ter hoogte van de beslagvrije voet te beschikken. Moet je niet eerst beter regelen dat dat wordt nageleefd door schuldeisers? Probleem is dat schuldeisers allerlei manieren vinden om toch hun geld te krijgen. Denk aan vrijwillig of zelfs onder de dreiging van openbare verkoop afgesloten betalingsregelingen of door een combinatie van beslagen, cessies en verrekeningen. De schuldenaar kan elke claim individueel aanvechten via de rechtbank. Maar wellicht is het beter om wettelijk te regelen dat de rechter kan bepalen aan welke schuldeiser(s) het deel boven de beslagvrije voet toekomt, onder bepaling dat elk middel (van deze of andere schuldeisers) dat de beslagvrije voet van betrokkene verder aantast, nietig is.
Om een weloverwogen keuze te maken met betrekking tot het moratorium, is het belangrijk alle argumenten en alternatieven op een rij te zetten. Ik discussieer graag verder op mijn weblog…