Defence for Children en Save the Children deden onderzoek naar de toegang tot voorzieningen voor kinderen die opgroeien in armoede. Ze concluderen:
- De onderzochte gemeenten vertonen significante verschillen op het gebied van de invulling van het armoedebeleid, de inkomensgrenzen, het aanbod van voorzieningen, de digitale toegang tot die voorzieningen, jongerenparticipatie en het aangaan van samenwerkingsverbanden. Dus ja, een ‘postcodetombola’.
- Daarbij is de bestrijdingsaanpak nog te vaak gericht op het compenseren van de gevolgen van armoede.
- Gemeenten ervaren overwegend dezelfde belemmeringen om te komen tot een effectieve aanpak: het taboe rondom armoede, het systeem van inkomensondersteuning, gebrekkige preventiemechanismen, het bereiken van de doelgroep en privacy-wetgeving.
Op hetzelfde moment presenteerde Divosa enkele resultaten uit de benchmark armoede en schulden. Kijk even of jouw gemeente significant daarvan afwijkt:
Let: ! ‘Cijfers op basis van de Divosa Benchmark’ lijken mijnsziens een vertekend beeld te schetsen. Daarnaast zijn alle zgn. ‘extra voorzieningen’ niet vanzelfsprekend geregeld en verschillen zij per gemeente. (https://www.deventerwijzer.nl/is/werk-en-inkomen/uitkeringen/bijstand/hoogte-bijstandsuitkering) Ook kan je je niet eens aanvullend laten verzekeren met schulden. Als je in de bijstand zit (tot de minima behoord) krijg je overal ‘de bijstands VIP-behandeling’ dwz: alle instanties eten lekker over de rug van jouw problemen mee (zij zijn er niet bij gebaat om je daadwerkelijk uit de problemen te helpen en vaak wordt je dus ook compleet tegen gewerkt) Je krijgt overal maar halfgebakken info/hulp en je voelt je compleet 3e rangs burger. Men is enkel bereid om werk te verzetten als men aan je kunt verdienen, waarmee alle focus eerder ligt op andere doelgroepen waarvoor de gemeente geen aansprakelijkheid wil nemen (mogelijke conflicten/discussies/verantwoordelijkheden uit de weg gaat en zich juridischerwijs indekt) dit denkt men middels subsidie-verstrekking en er de diverse externe stichtingen erop te kunnen zetten af te schuiven. (deze stichtingen doen het absoluut niet uit liefdadigheid en er gaat vaak nog weleens wat mis, waarbij men ‘maatschappelijke betrokkenheid’ pretendeert met dure reclame campagnes en gelikte brochures, workshops van zelfbevlekking en opgeklopte seminars) Ook krijgen vaak de doelgroepen die de meeste sociale problemen veroorzaken vaak de meeste prioriteit en worden welwillende schuldenaren hiermee uitgespeeld en ondergesneeuwd. Je mag het woord ‘discriminatie’ niet hardop uitspreken, maar toch blijkt dat aan de lopende band te gebeuren. Zó óók binnden de gemeentelijke schuldhulp men eigen persoonlijke of politieke voorkeur laat meewegen in ‘wie er wel, of niet’ geholpen worden, naast de gebruikelijke ‘kwetsbare’ doelgroepen die voorkeursbehandeling genieten. (De gemeentelijke schuldhulp binnen Deventer is een complete farce en het Budget Adviesbureau Deventer een beschamende malafide organisatie die reeds jarenlang bruist van de complete incompetentie onder management/malversaties van zgn. teamleiders Hans van Eck en Dick Krukkeland !)