Op LinkedIn woedt in de groepen ‘schuldhulpverlening’ en ‘Observatrix’ een discussie over de betaalbaarheid van de schuldhulpverlening. Voor degenen die niet zijn aangesloten op LinkedIn of opzien tegen de enorme lappen tekst, presenteer ik hier kort de meest interessante antwoorden op de gestelde vraag (quotes):

• Het antwoord is: primaire preventie (onderdeel van opvoeding en educatie is een gezonde financiële houding, je poetst 3 keer per dag je tanden en gaat ook gezond met geld om).
• Een sterke vereenvoudiging van de procedures & wet en regelgeving waar burgers mee te maken krijgen. Denk aan regelsw omtrent inkomensverruimende regelingen en schuldhulpverlening.
• Door marktwerking ontstaat een veel meer efficiente schuldoplossing. Ondanks bezuinigingen zal de gevestigde orde niet snel initiatieven in deze richting ondersteunen. De markt is, mede door de NVVK en gelieerde branches beschermd.
• Meer saneren in plaats van bemiddelen (minder uitvoeringskosten, hoger slagingspercentage).
• Schuldhulpverlening en inkomensbeheer en -advies (budgetcoaching, budgetbeheer, bewindvoering,pgb, enz.) moet in mijn optiek beter gewaarborgd worden door goede opleidingen, kwaliteitseisen aan uitvoerende instellingen en medewerkers.
• De rol van internet, groepsgewijze aanpak en sociale netwerken zal echt onderzocht moeten worden.
• Daarnaast zal er echt aandacht moeten komen voor de structurele gedragsverandering bij de klant. Schuldhulpverleners moeten getraind worden om gedragsveranderingen op gang te brengen en recidive te voorkomen.
• Heb ook oog voor wat goede, duurzame schuldhulpverlening oplevert. Niet alles is SMART te maken en te kapitaliseren, maar als je er in slaagt schuldenproblematiek op te lossen bij iemand die laag op de zogeheten participatieladder staat die daardoor weer maatschappelijk actief wordt met als optimum een baan dan is dat een stevige opbrengst. Hetzelfde gaat bijvoorbeeld op voor het voorkomen van huisuitzettingen. De meningen over wat een huisuitzetting kost, lopen uiteen maar dat gaat om substantiële bedragen per huisuitzetting.
• Ik roep al sinds 1986, het jaar dat ik met het vak schuldhulpverlening te maken kreeg, dat omgaan met geld ingebed moet worden in ons onderwijsstelsel.
• Het (brede) moratorium moet worden ingevoerd.
• Een andere kostenbesparing zou gehaald kunnen worden uit het in kaart brengen van draaideurklanten en het ontwikkelen van een specifiek aanbod voor deze klanten.
• Ik pleit voor financiering van de schuldhulp door schuldenaar en schuldeisers, waarbij de kosten voor hulp uit de afloscapaciteit wordt betaald. Daarmee ligt de financiering van de oplossing bij de veroorzakers van de problemen. Tevens is daarmee de financiering van het minnelijk traject gelijk aan die van het wettelijk traject.
• Ik ben het absoluut niet met de vorige schrijver eens. Niet altijd zijn schuldenaren of schuldeisers schuldig aan de ontstane situatie. Niet alleen is bovengenoemde oplossing strijdig met art. 48 Wet Consumentenkrediet, maar daarbij wordt ook een belangrijk vesrchil tussen het wettelijk en minnelijk traject weggenomen. Bovendien komt hiermee de onafhankelijkheid van de schuldhulpverlener in het geding en wordt alleen de schuldeiser getroffen.
• Laten we als het om schuldsanering gaat eens nadenken over het meest efficiënte systeem. Vermoedelijk is dit niet het gemeentelijke model.