Het valt me op, dat de meeste gemeenten niet of nauwelijks een individuele afweging maken bij de toekenning van de individuele inkomenstoeslag. Vaak is gewoon de voormalige langdurigheidstoeslag gecontinueerd, met vergelijkbare toekenningscriteria, maar alleen in andere bewoordingen. Dus de facto een categoriale regeling.

In de Participatiewet staat welke individuele omstandigheden de colleges in ieder geval in de beoordeling van het recht op een individuele inkomenstoeslag moeten betrekken. Bijvoorbeeld de ‘krachten en bekwaamheden’ van de aanvrager en de inspanningen die hij heeft verricht om tot inkomensverbetering te komen. Vaak zie ik, dat de gemeente er nu ambtshalve vanuit gaat dat wanneer iemand drie jaar of langer een laag inkomen heeft, hij niet de krachten en bekwaamheden heeft om zijn inkomen te verbeteren. Dat kan natuurlijk, en ik snap ook wel dat het een stuk eenvoudiger is voor de gemeente en aanvrager, maar het is niet de bedoeling van de wet.

Lees anders de Memorie van Toelichting er nog eens op na (§ 4.4).

Zie ik een paar hele creatieve gemeenten over het hoofd?