Dat lees ik op p. 9/10 van deze Kamerbrief (d.d. 11 maart) over armoede- en schuldenbeleid. Het waarborgfonds maakt het mogelijk om in meer gemeenten saneringskredieten te verstrekken.

Ook lees je dat wordt onderzocht of terugbetaling van het saneringskrediet mogelijk is via het leveren van een tegenprestatie. Zelf denk ik dat je dat niet moet formaliseren, zoals bijvoorbeeld in de Participatiewet. Drie jaar op een houtje bijten is al een hele prestatie. Maak gewoon (zoals al gebruikelijk) met cliënten de afspraak dat zij hun stinkende best doen om af te betalen en om (meer) te gaan werken en/of naar school te gaan. En dat je dan als beloning bijvoorbeeld een deel kwijtscheldt. Een aantal gemeenten kiest al voor deze positievere insteek.

Minister Koolmees schrijft ook dat hij start met twee pilots:

1. De eerste pilot richt zich op jongeren die bekend zijn bij de gemeente. Het gaat daarbij met name om jongeren met problematische schulden en veelal ook met multiproblematiek, die daarbij geen of onvoldoende inkomen hebben om in aanmerking te komen voor schuldsanering. Deze pilot bouwt voort op de ervaringen van het Jongeren Perspectieffonds.
2. De andere pilot richt zich op mensen met problematische schulden die niet bij de gemeente terechtkomen. Deze mensen zijn vaak wel in beeld bij vrijwilligers. Volgens mij is dit een initiatief van Schuldhulpmaatje.

Help, ik zie alweer versnippering ontstaan. Het moet juist eenvoudiger! Die conclusie zie ik helaas niet terug in de evaluatie van de Brede Schuldenaanpak (p. 11 van de brief). Maar daarover later meer…

Verder in de brief niets substantieels waarover ik niet al geschreven heb.