Op 8 september jl. nam de Tweede Kamer het voorstel Wijziging van de Participatiewet met betrekking tot fraudevorderingen aan. Een belangrijke wijziging is dat gemeenten straks mogen instemmen met een schuldregeling bij fraudevorderingen waarbij geen sprake is van opzet of grove schuld. Bij maar liefst 95% is daar geen sprake van. De Eerste Kamer behandelt op 19 januari dit voorstel. Ik heb ergens gehoord – weet niet meer waar – dat dit ingaat op 1 april 2021 en dat VNG en SZW onderzoeken of gemeenten hierop vooruit mogen lopen.
De ‘boodschappenaffaire’ heeft de roep om versoepeling in een stroomversnelling gebracht. Afgelopen vrijdag dienden CDA en D’66 een amendement in waarin staat dat de gemeente straks de teveel ontvangen bijstand geheel of gedeeltelijk kan terugvorderen. En de ChristenUnie heeft een initiatiefwet gemaakt om een einde te maken aan de verplichte boete.
Volgens mij is er een Kamermeerderheid hiervoor. En ook het kabinet bij monde van de staatssecretaris is op zoek naar de menselijke maat. Op 12 november jl. schrijft hij bijvoorbeeld dat hij wil kijken naar ‘de mogelijkheden om het geven van een waarschuwing verder uit te breiden en daarin aan te sluiten bij de praktijk’. NB. Gemeenten mogen nu geen waarschuwing geven voordat ze overgaan tot terugvordering en beboeting. In de praktijk gebeurt dat gelukkig wel.
Als je een andere uitkering hebt of salaris hoef je dit soort dingen niet te melden.
Ik vind dit discriminatie.
Zonder dat ik een oordeel heb over de medemens die een uitkering ontvangt wil ik toch even reageren op de berichtgeving omtrent de ‘boodschappen affaire’. Tevens wil ik hier ook niet mijn mening ventileren. Ik lees in de diverse kranten, en ook hier, berichten die (deels) feitelijk onjuist is en meer aan beeldvorming doen dan dat zij bijdragen aan de discussie.
Bijvoorbeeld:
In de betreffende casus is iets meer aan de hand dan wekelijks het ontvangen van een boodschappentas. Hoe het precies zit weet ik niet maar de uitspraak van de rechtbank geeft wel meer duidelijkheid. Het betreft een boodschappentas voor verrichte werkzaamheden bij de moeder. Wat vindt men er van als deze mevrouw geen boodschappentas kreeg maar iedere week € 50,00 voor de verrichte werkzaamheden.
Het is niet zo dat de gemeente pas een waarschuwing mag opleggen als er teruggevorderd is en beboet. Als ten gevolge van schending inlichtingenplicht iemand teveel of ten onrechte bijstand heeft ontvangen is er pas sprake van terugvordering en boete. Een waarschuwing wordt gegeven als er sprake is van schending inlichtingenplicht en er geen sprake is van teveel of ten onrechte verstrekte bijstand. Er zijn ook mogelijkheden om te waarschuwen als er wel teveel of ten onrechte bijstand is verstrekt, maar het gaat te ver om hier verder op in te gaan want het is best lastige materie.
De verkiezingen zijn onderweg en diverse partijen hebben iets om me te scoren. Dezelfde mensen/partijen die de Participatiewet en de Wet aanscherping handhaving en sanctiebeleid Sociale Zekerheid Wetten (Fraudewet) hebben doorgedrukt. Voorafgaand aan de invoering van de Fraudewet hebben gemeenten, de VNG en vele adviesorganen aangedrongen deze wet niet in te voeren. Ook toen moest er gescoord worden dus hij kwam er. Tegen alle adviezen verzoeken in. hij werd ook nog eens gekoppeld aan het strafrecht. Als medewerker van sociale dienst heb je geen keuze. Je moet de wet uitvoeren. Schendt iemand de inlichtingenplicht dan moet je recht op bijstand beoordelen, moet ten onrechte verstrekte bijstand teruggevorderd worden en moet je een boetebeoordeling doen. Een waarschuwing of een boete opleggen indien verwijtbaar.
De meeste uitkeringen zijn verzekeringen, de bijstand is dat niet en het is het allerlaatste vangnet. Het is min of meer een solidariteitsuitkering. Het is geld van de belastingbetaler dat zorgvuldig besteed moet worden. Mede ten behoeve van de maatschappelijke draagkracht. De bijstandsuitkering is een uitkering waarmee je geacht wordt in je dagelijkse levensbehoefte te voorzien. Sterker nog, je wordt geacht er van te sparen. (vraag mij even niet hoe)
Als nu in een deel van die kosten is voorzien, moet iemand dan toch de volledige uitkering krijgen? Indien voor iemand die een bijstandsuitkering ontvangt de huur wordt betaald, moet dan toch vanuit dat laatste vangnet de volledige uitkering verstrekt worden.
Hoe kijkt iemand die net zijn hoofd boven water kan houden, alle lasten en boodschappen zelf moet betalen er tegen aan als hij iedere dag tegen het minimumloon aan het werk gaat?
Het wordt een lastige denk ik, juist vanwege dat maatschappelijke draagvlak.
(Ik ben benieuwd naar de reacties. Ik neem het een beetje op voor de medewerkers die deze wetten uitvoeren)
Pingback: Toeslagaffaire, bijstandsfraude en decentralisatie – LSTA