Ik neem deze week deel aan een conferentie van het European Consumer Debt Network (ecdn) in Wenen. Interessant om te horen hoe andere landen de schuldhulpverlening organiseren.

In Engeland werken ze met standard budgets, vergelijkbaar met de voorbeeldbegrotingen van het Nibud. Per klant wordt bekeken welke noodzakelijke uitgaven er zijn, en welk deel er kan worden aangewend voor aflossing van schulden. Volgens deze methode hebben huishoudens met een hoger inkomen ook hogere noodzakelijke uitgaven. Hun besteedbare inkomen is dus – na maandelijkse aflossing van schulden – hoger dan bij huishoudens met een laag inkomen. Er zit dus meer progressie in, en er wordt dus niet standaard uitgegaan van 90% van de bijstandsnorm zoals in Nederland. In Finland en Zweden hanteren ze overigens een periode van 5 jaar (i.p.v. 3 jaar zoals in Nederland). Mensen hebben in die periode wel een wat hoger inkomen dan in Nederland, namelijk 100% van de bijstandsnorm.

In Engeland hebben ze een informeel moratoirum van een jaar (op basis van convenanten). Dit geldt bij schulden tot 15.000 pond. Na 1 jaar worden schulden kwijtgescholden als er geen wijziging is (te voorzien) in het inkomen.

I’ll keep you posted!